Ու՜շ-ու՜շ են գալիս, բայց ո´չ ուշացած.ծնվում են նրանք ճի´շտ ժամանակին:
Եվ ժամանակից առաջ են ընկնում,
Դրա համար էլ չեն ներում նրանց:
Անտոհմ չեն նրանք կամ անհայրենիք,
Հասարակ մորից ու հորից ծնված ՝
Սերում են նրանք և ա´յն վայրենուց,
Որ էլ չէր կարող ապրել քարայրում:
Սերում են նրանք և ա´յն ծերուկից,
Որ նախընտրում էր քնել տակառում:
Սերում են նրանք և ա´յն պատանուց,
Որ սիրահարվեց իր իսկ պատկերին:
Սերում են նրանք բոլո՜ր նրանցից,
Որ սատանայի հոգի են ծախում,
Միայն թե ամեն մտածածն իրենց.
Ի՜նչ փույթ թե սատկեն ժամանակից շուտ:
Այս տողերը պատկանում են Մեծն Սևակին : Կարծում եմ , այս տողերը գրելով նա չի էլ պատկերացրել , որ հենց նա է այն Մեծերց մեկը , որոնք ուշ են գալիս , բայց երբեք չեն ուշանում . որ նրան էլ , ինչպես բոլոր Մեծերին , բթամիտ ու տկար հասարակությունը միանգամից չի ընդունում :
Սևակը շատերի համար մնաց անհասկանալի պոետ , անհասկանալի, ծանր ու բարդ բնավորությամբ մի մարդ , սակայն նա կարծես մի լուսատու ջահ էր , որը միայնակ փորձում էր ցրել շուրջը սփռված խավարը :
Թեև նրան չհասկացան իր ժամանակակիցները , սակայն նրան սիրում է այժմյան սերունդը : Սևակը անմահ է , քանի որ ապրում է հազարավոր հայերի սրտերում , և չիշտ է ասելը . << Մայր ապրում է 10 սրտերում , իսկ իսկական բանաստեղծը` հազարավորների >> : Այո , Սևակը ապրում է հազարավորների սրտում , նա իսկական Մեծ է :
Комментариев нет:
Отправить комментарий