Պատուհանից այնկողմ` հեքիաթ...

Նայում ես պատուհանից և տեսնում ճերմակ հեքիաթ : Շուրջը ձյուն է , հրաշք ձյուն , այնքան փափուկ , կարծես նման է հրեշտակի թևերին : Իսկ ծառերը , նրանք նման են սպիտակազգեստ հարսների , որոնք զարդարված են սպիտակ մարգարիտներով :
Այս տարի ձմեռն այնքան էլ ձնառատ չէ , և նոր-նոր է սկսել ծատ ձյուն տեղալ ...
 Ճիշտ է ասվածը , թե տարվա ամեն մի եղանակ իր յուրահատկությունն ունի . գարունը նման է փարթամ երեխայի , որը նոր է հասակ առնում ե ծաղկում , ամառը` ժիր ու զվարթ պատանու , աշունը` կյանքի փորձն առած երիտասարդի , իսկ ձմեռը ասես ճերմակահեր ծերուկ լինի , որը եկել է հեռավոր ու հեքիաթային աշխարհից :
 Գեղեցիկ է ձմեռը , սակայն նրանում կա թախիծ , մելամաղձոտ տրամադրություն : Բայց այդ մելամաղձությունը կարող է կոտրվել ձմեռային փոթորկի ժամանակ : Այդ ժամ ամեն ինչ տակն ու վրա է լինում , ինչպես լինում է մի ծերունու հոգում , որը սկսում է զբաղվել իր սիրած գործով ...