Կսկսեմ իմ հետ կատարված դեպքից , որը ազդել է ինձ և համադասարանցիներիս վրա : Ուրբաթ որոշեցինք , որ պետք է փախչենք դասից , ամբողջ դասարանը համաձայնվեց և մենք փախանք : Սկզբում զբոսնեցինք , ապա գնացինք տուն : Իհարկե պարզ է , մեր դասղեկը շատ էր ջղայնացել , նա հերթով զանգահարեց բոլորիս տները և մի լավ բղավեց մեզ վրա : Մենք նույնիսկ չէինք էլ կասկածում , որ մեկը մեր համադասարանցիներից մեզ կարող է դավաճանել , բայց... Գտնվեց այդ մեկը , մեր շատ սիրելի ավագը մեր դասղեկին հայտնել էր , թե իբր մենք իրեն իր կամքից անկախ ենք դասարանից դուրս հանել .... Իհարկե ճիշտ է նա սկզբում համաձայն չէր , բայց վերջում մտափոխվեց : Այսպիսով նա փրկեց իր կաշին և հիմա երևի շատ գոհ է իր արարքից : Սակայն չեմ կարողանում հասկանալ , նա չի մտածել գոնե , որ չարժե սեփական ես-ի համար կրակը գցել 21 հոգու ? Միթե նա չի հասկացել մինչ հիմա , որ դասարանը դա մի կոլեկտիվ է , որտեղ գործում է << Մեկը բոլորի , և բոլորը մեկի համար >> սկզբունքը ? Դժվար է նրան հասկանալը :
Այդ աղջկա նման շատ մարդիկ կան , ովքեր պատրաստ են նույնիսկ ամենամոտ ընկերոջը դավաճանել , միայ թե փրկվեն , փախչեն պատժից : Ինչքան ցավալի է դա : Չեմ պատկերացնում ինչպես կարելի է դավաճանել այն մարդկանց , ովքեր պատրաստ են քեզ համար ամենինչ անելու : Եվ ի վերջո չք որ ընկերովի մահը հարսանիք է :
Սիրելի ընթերցող , այս նյութը կարդալով խնդրում եմ մտորիր , ինքդ քեզ հարցրու ճիշտ է արդյոք այդպես վարվելը ? Կարելի է արդյոք դավաճանել ընկերներին , այն մարդկանց , ովքեր բարի են քո հանդեպ , ներողամիտ են և հանդուրժող :
Комментариев нет:
Отправить комментарий