Ձմեռն էլ եկավ ...

Գարուն , ամառ , աշուն և ... Հեքիաթ ... Զարմացաք ? Մի զարմացեք, սիրելիներս ,  ես  լավ եմ հիշում տարվա  եղանակների անունները , պարզապես ձմեռը դա հեքիաթ է , ամենա իսկական հեքիաթը , որը մենք լսել ենք մանկուց : Չէ որ ձմռանն են կատարվում մեր երազանքները . ձյան փաթիլները  կախարդական փոշու նման թևածում են օդում և հրաշքով լցնում այն : Պատահական չէ , որ մարդիկ իրենց նպատակներին և երազանքներին հասնում են ձմռանը :
 Եվ  մենք թևակոխեցինք հեքիաթի արքայություն : Շատերը հիմա կնախատեն ինձ , կասեն ,, ինչի է պետք այս ցուրտ ձմեռը ? ,, : Ես կպատասխանեմ , որ միայն ցրտաշունչ ձմռանն է , որ սիրահարները ողջագուրվելով կտաքանան , կհալեցնեն սառույցները հոգու ... Ձմռան ցրտին է , որ ձյունը կիջնի ՝ստեղժելով հեքիաթ , ձմռան ցրտին է , որ երեկոյան ընտանիքիդ հետ կնստես  տաքուկ սենյակում , ձմռան ցրտին է , որ կգնահատես արևի ջերմությունը :
 Շատ երկար կարելի է խոսել ձմռան մասին , և շատ-շատերն են խոսել , սակայն ցանկանում եմ այս նյությում մեջբերել մի բանաստեղծություն , որի հեղինակը Գևորգ Էմինն է , բանաստեղծությունը փոքր-ինչ տխուր է , սակայն հոգեհարազատ .
                                                      Ձյու՜ն է գալիս...

Ձյու՜ն է գալիս

Եվ մի աղջիկ ,մայթում խավար,

Քայլու՜մ է ու անձայն լալի՜ս...

Ինչու՞ է նա այդպես լալի՜ս...

Ու մոլորված գնում-գալի՜ս,

Նոր տարվա օ՛րն այս խանդավառ.

Գուցե նրա հե՛րթն է գալիս

Զգալու՛, որ կյանքը, ավա՜ղ,

Հաճախ նաև... վի՜շտ է տալիս.

Դրա համար էլ նա՝ լալի՜ս,

Ձյունն ու արցունքը կո՜ւլ տալիս ,

Դեգերո՜ւմ է մայթում խավար.

Եվ կարծում է հավանորեն,

Թե էլ չի՜ գա բախտը նորեն

Եվ...անցե՜լ է անդառնալի...

Որտեղի՜ց այդ գիժն իմանա,

Որ ամե՜ն ինչ, այս ձյան նման,

Գալիս է, որ հալվի՜- գնա՜,

Եվ զո՜ւր է նա այդպես լալիս...